Dyskografia psychobilly 1983 - cz. 6

Mniej więcej w tym samym czasie, kiedy zaczęła się kształtować scena psychobilly w Wielkiej Brytanii pojawiło się też takie zjawisko jak garażowy punk’n’roll. Oczywiście garażowy, brudny rock’n’roll istniał obok głównego nurtu praktycznie już w latach 50-tych, wystarczy wspomnieć Haskila Adkinsa czy Phantoma. Potem ogromnego kopa dodał temu gatunkowi amerykański The Cramps, a także cała fala kapel post-punkowych. Brytyjska scena początku lat 80-tych stworzyła jednak swoje specyficzne brzmienie, któremu ton nadawały kapele takie jak Escalators, Sting-Rays, czy Milkshakes. O ile muzycznie związki ówczesnego garażu nie miały wiele wspólnego z sajko, o tyle pod względem towarzyskim obie sceny się wzajemnie przeplatały, a kapele sajkowe koncertowały bardzo często obok garażowych i post-punkowych. Wystarczy zresztą spojrzeć na skład pierwszej “psychobillowej” składanki Blood On The Cats, gdzie wrzucono przede wszystkim kapele, nie mające muzycznie nic wspólnego z psychobilly. Nie mniej od czasu do czasu zdarzało się, że niektóre z tych kapel garażowych wybierały się w swoich kompozycjach na stronę sajko. W 1983 r. najwięcej taki wycieczek zrobił Sting-Rays - debiutancki singiel londyńskiej kapeli Self Destruct jest pod tym względem wyjątkiem, bo przynajmniej dwa numery Dinosaurs i Another Cup Of Coffee mają więcej wspólnego z sajko niż późniejszym brzmieniem kapeli, choć i garażowe motywy są w nich silne. Sting-Rays pojawili się też na składance These Cats Ain't Nothing But Trash. O ile ich numery I Want My Woman i Math Of Trend nie mają wiele wspólnego z psychobilly, a Dinosaurs jest na singlu Self Destruct z tego samego roku, o tyle cover kawałka Roda Willisa The Cat z czystym sumieniem można zaliczyć do sajkowego spojrzenia na stare rockabillowe klasyki. 

Sting-Rays - Dinosaurs 

Sting-Rays - Another Cup Of Coffee 

 

Sting-Rays - The Cat

 
Inna garażowo rock’n’rollowa grupa, Orson Family, zadebiutowała w tym samym roku z mini longplayem River Of Desire, gdzie całkiem udanie zapuściła się na tereny psychobilly numerem Breakout.

Orson Family - Breakout 

 

Dość zaskakująca próbka sajko wyszła też ze strony znanej brytyjskiej kapeli punkowej Outcasts, która w tym czasie odeszła od starego brzmienia w kierunku bardziej post-punkowych eksperymentów. Ich numer na Blood On The Cats, spokojnie można włożyć do szufladki z szeroko rozumianym stylem psychobilly, choć z wyraźnymi nowofalowymi akcentami.  

Outcasts - Seven Deadly Sins 

Od biedy do nurtu sajko-garażu można by też włączyć tytułowy numer z singla brytyjskiej grupy Brilliant Corners – She's Got Fever. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że w tym graniu jest jakiś pierwiastek Guana Batz, choć aranżacja jest zdecydowanie bardziej garażowa niż psychobillowa. 

Brilliant Corners – She's Got Fever 

Teoretycznie najwięcej wpływów sajko można by się spodziewać po nowej kapeli Nigela Lewisa, Escalators, ale były kontrabasista Meteors zdecydowanie poszedł w granie post-punkowo-garażowe. Płyta Moving Staircases jest moim skromnym zdaniem pozycją o klasę lepszą niż fenchowy Wreckin’ Crew, ale był to jednak już inny pomysł na granie niż kompozycje Lewisa na In Heaven czy Meteors Madness.

Z kolei gatunkiem, którego łączyło z sajko najbliższe pokrewieństwo było z pewnością neo-rockabilly - zupełnie jak dwujajowe bliźniaki, zarazem bardzo podobne, ale też i zauważalnie różne. Pionierzy neo-rockabilly jak Deltas czy Polecats mieli ostrzejsze brzmienie od swoich odpowiedników z lat 70-tych, ale zarazem zdecydowanie bardziej ugładzone niż Meteors, ale pomiędzy znajdował się całkiem liczny zbiór kapel, gdzie wyjątkowo ciężko było określić, do którego gatunku było im bliżej – wystarczy wymienić Dazzlers, Ricochets, Fireball XL5 – na użytek roboczy tego bloga wyklepałem sobie nawet taką nazwę psycho rockabilly. Jedną z takich grup było holenderskie Honey Hush, bardziej neo-rockabilly niż psycho rockabilly, ale miałem sporą zagwozdkę, czy jednak nie upchnąć ich do szufladki z napisem sajko, bo muzycznie jest to bez dwóch zdań ostrzejsze od klasyków neo-rockabilly, a kapela później ewoluowała w zdecydowanie już sajkowe Archie. Grupa de facto zadebiutowała nieco wcześniej, choć w tym samym roku, z trzema kawałkami na koncertowej składance Live At The Rockhouse, ale tam brzmienie było jeszcze czysto rockabillowe. Tak więc z czystym sumieniem można napisać, że ich króciutki singiel Getaway Gal to pierwsza holenderska produkcja płytowa zahaczająca, nieznacznie, ale jednak, o sajko.

Honey Hush - Gateway Gal 

Honey Hush - She's So Fine