Dyskografia psychobilly 1986 - cz. 2

King Kurt - Big Cock LP [Stiff, P SEEZ 62]

A1 Nervous Breakdown (Written-By – Roccuzzo) (Org. Eddie Cochran, 1958/1960)

A2 Kneebone Knock (Written-By – Maggot)

A3 Lucky Pride (Written-By – Maggot)

A4 The Bowland Fen Decoy (Written-By – Lyons)

A5 Pumpin Pistons (Written-By – Smeg, Thwack)

A6 Billy (Written-By – Lyons)

B1 Road To Rack 'N' Ruin (Written-By – Thwack)

B2 Do The Shag (Written-By – unknown, arr. King Kurt)      

B3 Momma Kurt (Written-By – Crippen)

B4 Big Daddy (Written-By – Smeg, Thwack)

B5 Horatio (Written-By – Smeg, Thwack)

B6 Alcoholic Rat (Written-By – Thwack)

 

wersja oryginalna okładki wycofana ze sprzedaży

 

Cztery tygodnie wśród najlepiej sprzedających się płyt w Wielkiej Brytanii, najwyższe miejsce 50, co oznacza ni mniej ni więcej, że w historii muzyki psychobilly żaden longplay nie sprzedawał się lepiej od Big Cock. No właśnie, skoro już jesteśmy przy tytule to na pierwotnej okładce był on wydrukowany wielgaśnymi literami zajmując wraz z nazwą kapeli całą powierzchnie nadruku. Tyle, że w angielskim slangu Big Cock znaczy dokładnie tyle, co Wielki Chuj i spora część sklepów płytowych odmówiła przyjęcia albumu do sprzedaży, nie chcąc stawiać swoich sprzedawców w sytuacji, kiedy klienci dopytywali by się ich „czy dostanę u państwa wielkiego chuja King Kurta?”. Stiff błyskawicznie wypuścił więc drugą wersję z wielkim kogutem na okładce, bez tytułu, jedynie z nazwą grupy – natomiast na samej nalepce na winylu jako tytuł figurowała fraza Second Album.

Mimo, że na pierwszym albumie zdecydowana większość kompozycji była autorstwa Johna Reddingtona, który odszedł z grupy pod koniec 1984 roku, to na Big Cock styl specjalnie się nie zmienił. W sumie od typowego kingkurtowskiego brzmienia różni się tylko singlowy Billy, a cała reszta to dalej ten sam rock’n’roll na dopalaczu z punka i psychobilly. Nawet piosenka pomysłu basisty Dicka Crippena, który wcześniej grał w punkowym Tenpole Tudor, dobrze się wpisuje w całą płytę. Największym plusem, a zarazem minusem tej produkcji jest jej równy poziom, praktycznie wszystkie kawałki są niezłe, dobrze nagrane i zmiksowane, ale brakuje bardziej przebojowych momentów jak na Wallahwallah. Rzecz jasna poza zamykającym stronę B Alcoholic Rat - najbardziej rozpoznawalnym hicie kapeli. 

King Kurt - America 12'' EP [Polydor, KURTX 1]

A   America (Written-By – Bernstein, Sondheim) (Org. West Side Story, 1957)

B1 Jungle Feet (Written-By – Crippen)

B2 High And Mighty (Written-By – Maggot)

King Kurt - America 7'' [Polydor, KURT 1]

A America (Written-By – Bernstein, Sondheim) (Org. West Side Story, 1957)

B High And Mighty (Written-By – Maggot)

Przez tydzień na ogólnobrytyjskiej liście najlepiej sprzedających się singli – na miejscu 76. King Kurt ciągle plątał się gdzieś po kątach komercyjnej muzyki, co i tak, jakby nie patrzeć, dla ogromnej większości kapel psychobilly i rockabilly pozostawało jedynie w sferze niespełnionych marzeń. Tym razem na kawałek przewodni singla wybrano numer z musicalu… West Side Story, z którym kapela poradziła sobie po mistrzowsku. Mix z 12-calowej epki różni się i to znacznie od tego umieszczonego na singlu. Oba numery ze strony B epki są zupełnie przyzwoite, szczególnie High And Mighty napisany przez saksofonistę Magota, ale ktoś kto je później pomijał przy kompilowaniu thebestów zespołu raczej dużego błędu nie popełnił.

 

Dyskografia psychobilly 1986 - cz. 1

Demented Are Go - In Sickness & In Health LP [I.D., NOSE 9]

A1 Be Bop A Lula (Written-By – Vincent, Davis) (Org. Gene Vincent and His Blue Caps, 1956)

A2 Pervy In The Park (Written-By – Thomas, Thomas, Philips)         

A3 (I Was Born A) Busted Hymen (Written-By – Thomas, Thomas, Philips)             

A4 Holy Hack Jack (Written-By – Thomas, Thomas, Philips)

A5 Frenzied Beat (Written-By – Thomas, Thomas, Philips)

A6 Pickled And Preserved (Written-By – Thomas, Thomas, Philips)

A7 Crazy Horses (Written-By – A. Osmond, M. Osmond, W. Osmond) (Org. The Osmonds, 1972)

B1 Transvestite Blues (Written-By – Thomas, Thomas, Philips)          

B2 Rubber Buccaneer (Written-By – Thomas, Thomas, Philips)         

B3 Vibrate (Written-By – Self) (Org. Mack Self, 1958)

B4 Rubber Love (Written-By – Thomas, Thomas, Philips)     

B5 Nuke Mutants (Written-By – Thomas, Thomas, Philips)    

B6 PVC Chair (Written-By – Thomas, Thomas, Philips)        

B7 Don't Go In The Woods (Written-By – Thomas, Thomas, Philips)  

          

Od strony komercyjnej sukces płyty był dość umiarkowany, bo doszła ona do 9 miejsca na Indie Charts, a w sumie była na liście przez pięć tygodni. Natomiast dla rozwoju samego nurtu psychobilly był to kamień nie tyle milowy, co stumilowy – wyznaczając kierunek zmian, jakie miały nastąpić w nadchodzących latach. W pionierskich latach stylu zapoczątkowanego przez The Meteors, a rozwiniętego przez Guana Batz, Frenzy czy Batmobile było w nim zdecydowanie więcej rockabilly, niż jakichkolwiek innych wpływów razem wziętych, ale już w roku 1985 dwa nagrania Demented na kompilacji Hell’s Bent On Rockin’! oraz debiutancka epka niemieckiego P.O.X. otworzyły dla muzyki psychobilly zupełnie nowe terytoria. Do pomysłów z lat 50-tych oraz punkowego bicia zostało dodane brudne, garażowe brzmienie oraz typowo punkowe riffy. Prawdziwym przełomem był jednak album In Sickness & In Health popełniony przez walijską kapelę w 1986 roku i wydany przez związaną z legendarnym Klub Foot wytwórnię I.D. Sama płyta została nagrana w bardzo krótkim czasie, w dwóch sesjach – ponoć większość numerów została zarejestrowana w pierwszym podejściu, bez żadnych poprawek. Żelazny skład grupy stanowiła zwariowana dwójka kuzynów, wspomniani Sparky i Ant – oraz starszy od nich o dobrych kilka lat gitarzysta Dick Thomas, który ogarniał większą część spraw organizacyjnych związanych z kapelą. Rockabillowe korzenie Dicka, fascynację Sparkiego garażem lat 60-tych oraz gotykowe i punkowe upodobania Anta stworzyły naprawdę wybuchową miksturę dziwacznej muzy, która szybko znalazła liczne grono zwolenników wśród sajkowców… i całkiem liczne grono hatersów wśród publiki o bardziej tradycyjnym, rockabillowym nastawieniu. Kontrast zaostrzyła jeszcze postawa kapeli, a zwłaszcza dziwactwa Marka Phillipsa, występującego w kuriozalnych przebraniach, z gumowymi penisami czy dmuchanymi „lalkami”, zawsze w stanie ostrej nieobecności. Pełniący w tym czasie w kapeli obowiązki kontrabasisty Ray Thompson (którego do grania w DAG namówił Dick), odmówił wzięcia udziału w sesji zdjęciowej na okładkę In Sickness, gdzie Ant był przebrany za księdza, Dicka za pana młodego, a Sparky pięknie wymalowany w białym welonie i sukni… panny młodej. Thompson, który w tym czasie grał w grupie The Questionnaires łączącej rockabilly z doo-wop, bał się, że za takie fotki tedsi i rockabilly rebels zjedzą go potem żywcem. W jednym numerze na kontrabasie zagrał Simon Crowfoot (ex-Cultic Heads, potem Torment), który był zapasowym basistą kapeli na koncerty, na których nie mógł wystąpić Ray. Kiedy dowiedział się, że kapela ma nagrywać płytę poprosiłby mu dano zagrać w jakimś kawałku i padło na Frenzied Beat, choć na okładce mylnie podano, że gra w numerze Rubber Love. W kilku kawałkach gościnnie na skrzypcach zagrał też Simon Cohen z goth’n’rollowej kapeli Sunglasses Afer Dark, co dało początek jego kilkuletniej współpracy z grupą.

Sama płyta, mimo, że nagrywana na chybcika, z dość surowym brzmieniem, po dzień dzisiejszy broni się swoją ogromną energią, której główna składową jest totalnie pozaziemski wokal Sparkiego. W jaki sposób tej mikrej postury postać będąca na diecie składającej się głównie z narkotyków i alkoholu potrafiła wydobyć z siebie tak przedziwny, a do tego potężny śpiewo-krzyk jest dla mnie zagadką większą niż fizyka kwantowa.

Najbardziej sajkowy wyraz, a przynajmniej wyraz jakiego sajko miało nabrać w przyszłości, mają Pervy In The Park, Holy Hack Jack, Frenzied Beat, Rubber Buccaneer czy PVC Chair – powiedzieć, że ich teksty są popierdolone to nic nie powiedzieć. Nawiasem mówiąc słowo demented oznacza w języku angielskim właśnie porąbany, popierdzielony. Ale nie brakuje też innych akcentów – w Busted Hymen i Pickled And Preserved słychać wpływy hillbilly czy blue grassu, w Rubber Love punk rocka lat 80-tych, a w Nuke Mutants trafia się nawet walczyk. Inna sprawa to jak zostały popełnione covery – najbardziej dostało się klasykowi Gene Vincenta – bo Be Bop A Lula została dość masakrycznie potraktowana zarówno muzycznie jak i tekstowo, inny klasyk Vibrate brzmi bardziej jak numer punkowy niż rockabilly, wystarczy porównać do wersji Meteors z tego samego roku. No i Crazy Horses, które już w oryginale autorstwa mormonów z The Osmonds było mocno wyczesanym kawałkiem i jakby specjalnie czekał 14 lat by wzięli go na warsztat szaleni Walijczycy. Płytę zamyka sajko-punkowy Don't Go In The Woods – jedyny kawałek na płycie nagrywany nie z kontrabasem tylko gitarą basową. 

Demented Are Go - Holy Hack Jack EP [I.D., EYE T 8]

A   Holy Hack Jack                                                               

B1 Rubber Buccaneer                                                            

B2 Don't Go In The Woods

Jedyny singiel grupy jaki trafił na niezależne listy, gdzie w sumie gościł 3 tygodnie dochodząc do miejsca 16. Wszystkie kawałki są w identycznych wersjach co na longu – wydanie tego krążka było więc jedynie wydarzeniem marketingowym, a nie muzycznym

 

Dyskografia (prawie) psychobilly 1985 - cz. 20

Rapids  – Turning Point LP [Nervous, NERD 019]

A1 The Man From Yesterday (Written By – The Rapids)

A2 Smile Of The Stranger (Written By – The Rapids)

A3 Eyes Of Darkness (Written By – The Rapids)

A4 Hard Luck (Written By – The Rapids)

A5 The Good The Bad And The Ugly (Written By – The Rapids)

A6 Night Out With The Boys (Written By – The Rapids)

B1 Hot Rod Blues (Written By – The Rapids)

B2 Street Whisper (Written By – The Rapids)

B3 Swords Of A Thousand Men (Written By Tudor-Pole) (Org. Tenpole Tudor, 1981)

B4 Nightlife (Written By – The Rapids)

B5 Valley Of Death (Written By – The Rapids)

B6 Do You Believe (Written By – The Rapids)

The Rapids z pewnością byli jedną z najbardziej oryginalnych kapel jakie wydała brytyjska scena neo-rockabilly w latach 80-tych. Ich brzmienie i kompozycje trudno było porównać do jakiejkolwiek współczesnej im kapeli rock’n’rollowej i nie chodziło tylko o to, że w składzie było aż trzech gitarzystów: rytmiczny, prowadzący i akustyczny. Ponoć tajemnica niecodziennego pomysłu na granie tkwiła w tym, że kompozycje były efektem wspólnej pracy całej piątki muzyków tworzących zespół. Różne koncepcje i inspiracje dały w rezultacie bardzo rozbudowane brzmienia gdzie z rockabilly były pomieszane motywy nowofalowe, punkowe, psychobilly, western, a nawet pop. Choć The Rapids nigdy nie uważali się za uczestników brytyjskiej sceny sajko zdecydowana większość kompozycji z Turning Point ma ewidentnie sajkowy charakter: Smile Of The Stranger, Hard Luck, Night Out With The Boys, Street Whisper, Nightlife, Valley Of Death czy Do You Believe. Jedynym coverem zamieszczonym na płycie jest Swords Of A Thousand Men londyńskiej punk’n’rollowej ekipy Tunpole Tudor – kiedy pewnego wieczoru Rapids grali jako ich support w Riverside Club wokalista Tenpole podszedł do nich i powiedział, że grają ten numer lepiej od nich ;)

Ponieważ płytę wydał niezmordowany Roy Williams z Nervous warto jeszcze wspomnieć, że logo tej popularnej, w sajkowym i rockabillowym świecie, wytwórni zaprojektował gitarzysta The Rapids Mark Rogerson.

Rapids  – The Raid 12’’ EP [Nervous, 12 NEP 003]

A1 The Raid (Written-By – Gocher, Rogerson, Wiles, Mitchell, Arrow)

A2 Silver Bullet (Written-By – Gocher, Rogerson, Wiles, Mitchell, Arrow)

B1 High Noon (Written-By – Gocher, Rogerson, Wiles, Mitchell, Arrow)

B2 Eighties Girl (Written-By – Gocher, Rogerson, Wiles, Mitchell, Arrow)

Drugą, a może i pierwszą pozycją, jaką The Rapids wydali pod postacią płyty winylowej była dwunastocalowa epka The Raid, również wydana przez Nervous. Niestety brakuje dokładnych informacji, kiedy ta produkcja została popełniona – na pewno pomiędzy rokiem 1984 a 1986. Stylistycznie jest ona zbieżna w stu procentach z tym co zespół zaproponował na albumie długogrającym – neo-rockabilly w dość szybkim tempie, tuż na granicy wyznaczającej terytorium sajko. Jedyne do czego można by się czepiać to koszmarna okładka. 
Od 1985 roku kapela zaczęła przechodzić poważne zawirowania w składzie, w efekcie których skurczyli się w trio grające covery rockabilly. Zresztą w tym okrojonym składzie też długo nie pociągnęli, bo mniej więcej do 1988 roku, kiedy Rapids na dobre zawiesili działalność. 

Honey Hush – Rockhouse Mini LP Collection 12’’ EP [Rockhouse, DK 001]

1.Nowhere Train (Written-By – K. J. Bezooijen, K.V. Noordvijk)

2.Rock-Itis (Written-By – K. J. Bezooijen)

3.Getaway Girl (Written-By – K. J. Bezooijen)

4.You're The One That Done It (Written-By – R. Scott) (Org. Thomas Wayne, 1958)

5.She's So Fine (Written-By – K. J. Bezooijen)

6.Pink & Black (Written-By – Sonny Fisher) (Org. Sonny Fisher, 1956)

Jakiś czas po nagraniu pierwszego singla w 1983 roku muzycy Honey Hush zaczęli dodawać do swojej muzyki coraz większą ilość psychobilly, aż w końcu zawiesili swój pierwotny projekt i powołali do życia nową grupę pod nazwą Archie. Już po rozpadzie Honey Hush Rockhouse postanowił wydać w formie dwunastocalowej epki ich singiel i trzy niepublikowane wcześniej kawałki + jeszcze jeden numer koncertowy. Brzmienie jest prawie identyczne jak na siedmiocalówce, neo-rockabilly mocno zainfekowane sajko, szczególnie w Nowhere Train, który spokojnie mógłby trafić na Psycho Attack Over Europe.

Outer Limits – Edge Of Time 12’’ EP [Dog Rock, SD 107]

A1 Edge Of Time (Written By – Gaskin, Johnson, Tyler)        

A2 The Car (Written By – Gaskin, Johnson, Tyler)

B1 Lago (Written By – Gaskin, Johnson, Tyler)

B2 The Quest (Written By – Gaskin, Johnson, Tyler)

Outer Limits – Chase 7’’ [Dog Rock, SD 106]

A Chase (Written By – Gaskin, Johnson, Tyler)

B Tell Me (Written By – Gaskin, Johnson, Tyler)

Brytyjska grupa neo-rockabilly, która podobnie jak Rapids wplatała do swojej muzyki elementy nowofalowego i sajkowego brzmienia, choć czyniła to zdecydowanie bardziej ostrożnie. Na całość ich dyskografii składają się oba single z 1985 roku oraz kilka numerów ze składanek. Najbliżej spiritu psycho rockabilly są numery The Car oraz Chase.

Rattlers - Scare Me To Death reedycja LP [Lost Moment, LMLP001B]

A1 Scare Me To Death (Written-By – Carringon)                             

A2 Little Red (Written-By – R. Blackwell) (Org. Sam the Sham and the Pharaohs, 1966)

A3 Mine All Mine (Written-By – Carringon, Davey)                          

A4 Kat Krept In (Written-By – Chin, Chapman) (Org. Mud, 1974)              

A5 Blue Zoot (Written-By – Peck, Carringon, Clark)

B1 Hey Baby (Written-By – Peck, Woodside, Carringon, Davey)                 

B2 Always Yours (Written-By – Glitter, Leander) (Org. Gary Glitter, 1974)  

B3 Your My Baby (Written-By – Orbison) (Org. Roy Orbison And Teen Kings, 1956)        

B4 The Rattlin Boogie (Written-By – Carringon, Davey, Boorer)

B5 Knife Edge Baby (Written-By – Peck, Carringon, Clark)

Rattlers - Take A Ride LP [Lost Moment, LMLP 007]

A1 Shake Your Money Maker (Written By – James) (Org. Elmore James, 1961)                 

A2 Knife Edge Baby (Written-By – Peck, Carringon, Clark)  

A3 Life In A Coffin (Written-By – Carringon, Vincent, Peck, Clark)  

A4 Bloo Zoot (Written-By – Peck, Carringon, Clark)             

A5 Gona Rock (Written-By – Brown) (Org.                          

A6 007 Theme (Written-By – Norman) (Org. film Dr. No, 1962)

B1 Take A Ride (Written-By – Peck, Carringon, Clark)         

B2 Mine All Mine (Written-By – Carringon, Davey)               

B3 Bad Moon Rising (Written By – Fogerty) (Org. Creedence Clearwater Revival, 1969)

B4 Blow Up Baby (Written-By – Peck, Carringon, Clark)      

B5 She's The One (Written-By – Peck, Carringon, Clark)      

B6 Love Me (Written-By – Lott) (Org. The Phantom, 1958)  

B7 Bare Foot Nelly (Written-By – Reno, Davis) (Org. Don Reno, Red Smiley And The Tennessee Cutups, 1955)

Rattlers – Little Red 7’’ [Lost Moment, LMEP 001]

A1 Little Red (Written-By – R. Blackwell) (Org. Sam the Sham and the Pharaohs, 1966)

A2 Movin' On (Written-By – Carringon, Peck, Davey, Woodside)    

B1 Ever Lovin Baby (Written-By – Carringon, Peck, Davey, Woodside)       

B2 Devil Rides Out (Written-By – Carringon, Peck, Davey, Woodside)

Z kapel grających neo-rockabilly z sajkowymi wpływami rekordzistami pod względem wydanych płyt zdecydowanie stawali się The Rattlers – choć na rok 1985 z trzech ich krążków dwa były po prostu wznowieniami. Little Red był singlową, okrojoną do czterech kawałków, wersją wcześniejszej dwunastocalowej epki Rock. Natomiast pierwszy albumu ze względu na dobrą sprzedaż został wznowiony z nowym numerem katalogowym LMLP001B… i z dwoma piosenkami bonusowymi, wziętymi z drugiego, dopiero co wydanego albumu Take A Ride. I właśnie temu ostatniemu wydawnictwu wypada poświęcić parę słów. Grupa nagrań dokonała w zmienionym, trzyosobowym już składzie, po niespodziewanej rejteradzie z pokładu gitarzysty i perkusisty. Tym razem brzmienie było nieco delikatniejsze i bardziej rockabillowe niż na Scare Me To Death, ale generalnie klimat pozostawał podobny i kilka kompozycji było psycho rockabilly pełną gębą jak nieco mroczny She’s The One, wolniejszy Life In A Coffin czy cover Phantoma Love Me. Z drugiej strony jednak jak się porównywało ich wersję Bad Moon Rising do wykonaniu tego samego kawałka przez The Meteors to różnica między muzyką The Rattlers a „pure psychobilly” była aż nadto widoczna.

Stringbeans – You Better Do It 7’’ [Raunchy, FREP-002]

A1 You Better Do It (Written By – Roine)                             

A2 I Just Keep Loving Her (Written By – Jacobs) (Org. Little Walter, 1950)

B1 Stomp And Climb The Walls (Written By – Roine)            

B2 Born To Love One Woman (Written By – Johnston) (Org. Don Johnston, 1956)

Stringbeans – Total Jerk 7’’ [Extacy, SBS-01]

A1 Total Jerk (Written By – Roine)                                        

B1 I'll Cry Instead (Written By – Lennon, McCartney) (Org. The Beatles, 1964)

Stringbeans to pierwsza kapela w Finlandii jaka nagrała płytkę, a zasadzie od razu dwie, w stylu psycho rockabilly. Mimo, że ich klimat jest wybitnie neo-rockabillowy to szybkie bicie sekcji rytmicznej i gitarowe riffy kojarzą się z graniem jakie zaproponowali swego czasu Ricochets czy Dazzlers. Na obu płytach kompozycje własne są w proporcjach pół na pół z przeróbkami starych standardów, ale brzmienie obu singli jest praktycznie identyczne. Muzyka może na kolana nie rzuca, ale słucha się tego przyjemnie.

X-Invaders – Storm Boys 7’’ [Pinner, PRM 201]

A Storm Boys (Written By – Neil)                                          

B Lover Boy (Written By – Neil)

Efemeryczna kapela neo-rockabilly z Anglii (Bedford) mieszającą ten styl z sajko. Rozpadła się w tym samym roku, w którym wyszedł ich jedyny singiel, a biorąc pod uwagę, że jest to całkiem fajne granie szkoda, że nie zarejestrowali więcej materiału.

Roughnecks – Saddle Soap 7’’ [Korea, Korea 02]

A1 Saddle Soap (Written-By – Reiss)                                    

A2 Talkin Bout You (Written-By – Reiss)                              

B1 Ridin' To The Sky (Written-By – Reiss)

Kapela rockabilly z Berlina Zachodniego, z bardzo chwytliwymi, a przy tym wyjątkowo energicznymi kompozycjami. Jej liderzy Tom Reiss i Tex Schmidt zdecydowanie bardziej siedzieli w klimatach grania a la lata 50-te i początkowo kapela nie była życzliwie przyjmowana przez berlińską ekipę sajkową, ale po tym jak na perkusję trafił fan psychobilly Peter Grun, swoim żywiołowym biciem zupełnie odmienił oblicze Roughnecks. Ich koncerty zaczęły stawać się lokalnymi wydarzeniami, co z kolei zaowocowało propozycją na nagranie singla ze strony małej wytwórni Korea, która dopiero co wypuściła debiutancką płytkę The Waltons. Efektem było nagranie Saddle Soap z trzema wyjątkowo przebojowymi numerami utrzymanymi w stylistyce czadownego neo-rockabilly, ale ze sporą domieszką sajkowego beatu i westernowych patentów.

Podczas sesji jaka miała miejsce w październiku 1985 roku Roughnecks zarejestrowali jeszcze kompozycję Texa Schmidta I Stepped In Dogshit Meant For You, która po długich dyskusjach wypadła z singla. Wielka szkoda, bo jakiś czas później studio nagraniowe wytwórni Korea strawił pożar, a wraz z nim wszystkie taśmy-matki z zarejestrowanymi sesjami nagraniowymi.

Restless - Vanish Without A Trace 12’’ EP [ABC, ABCS 005T]

A1 Vanish Without A Trace (Written By – Cooper, Harman) 

A2 Face To Face (Written By – Cooper, Harman, Malone)   

B1 Show Me The Door (Written By – Cooper, Harman, Malone)     

B2 The Girl Invisible (Written By – Cooper, Malone)

Restless - Vanish Without A Trace 7’’ EP [ABC, ABCS 005T]

A1 Vanish Without A Trace (Written By – Cooper, Harman) 

B1 Show Me The Door (Written By – Cooper, Harman, Malone) 

Ewidentnie nie było to psycho rockabilly tylko raczej neo-rockabilly z mocnym kopem, trzeba jednak pamiętać kontekst połowy lat 80-tych i bardzo płynnej granicy między oboma stylami przez co wczesne nagranie Restless często się pojawiają w zestawieniach ówczesnej brytyjskiej sceny sajko, co niniejszym zaznaczamy.